Herinneringen uit de oude doos: van jongetje op de Prinsenschool tot officier in de Oude Nico
De brandweerwagens gezien vanuit de dienstwoning, ca 1970
Bij toeval ontmoeten we Kees van Louvezijn (1940) in zijn woonplaats Hoorn waar hij zich als gepensioneerde bezighoudt met de Stichting Nederlandse Kaap Hoorn vaarders, die een expositieruimte heeft in de oudheidkamer in Hoorn. Als we aan de praat raken komen al snel de herinneringen aan zijn jeugd op de Prinsenschool. En aan onze brandweerkazerne de Oude Nico, waar hij zowel als jongetje en later als brandweerofficier woonde.
Kees krijgt het brandweerbestaan met de paplepel ingegoten. Vader, die als loodgieter ook specialistisch onderhoud aan de kazernes uitvoerde werd op een dag gevraagd om bij de brandweer te komen. Het waren de crisisjaren en vader hoefde niet lang na te denken. En zo betrok het gezin een ruime dienstwoning in kazerne N(ico) aan de De Ruijterkade. De woning, op de tweede etage gelegen, werd modern ingericht en op zolder kwam een duivenhok. Die waren er veel in de stad in die tijd. Als er ongeringde duiven aanvlogen, werden die op zaterdag op de Noordermarkt verkocht.
Langs de paal naar beneden
Lang niet iedereen had telefoon en bij brand kon je dan ook terecht bij een van de vele rode brandmelders op straat: als je het ruitje intikte en de knop indrukte kreeg je contact met de brandweercentrale op de Nieuwe Achtergracht. Deze waarschuwde de dichtstbijzijnde kazerne met morseseinen. Was dit de Nico kazerne, dan luidde de grote ‘bimbam’ en sprongen – bij nacht – de lichten aan. De brandweermannen gleden vervolgens vanuit de slaapzalen langs de palen naar beneden om in de auto te springen.
Bij ons Kleinste Politiebureautje in Sloten kunt u nog een originele Amsterdamse brand- en politiemelder bekijken.
Kees was 9 toen ze verhuisden naar de Nico kazerne. Als woonomgeving was er weinig te beleven: geen leeftijdsgenootjes en geen winkels, alleen het uitzicht over het IJ met de grote zeeschepen, de dokken en de pont die pal voor de kazerne afmeerde. Op de fiets ging hij naar de Prinsenschool, aan de Nieuwezijds Voorburgwal in ons pand waar tegenwoordig het Betty Asfalt Complex zit. Hij zat in de klas bij hoofdonderwijzer Zwart en meerdere klasgenoten kwamen uit het tegenoverliggende Burgerweeshuis.
Terug naar de Oude Nico
Na een opleiding aan ‘de 1e 5’ (de Eerste Vijfjarige HBS aan de Keizersgracht, het latere Lelylyceum) en de Kweekschool voor Zeevaart aan de Prins Hendrikkade vaart Kees de wereld over voor de KNSM. Zijn militaire dienst vervult hij bij de marine. Trots verschijnt hij in zijn marine uniform op het diner in het Americain ter gelegenheid van de bevordering van zijn vader tot een hogere officiersrang. Dit leidt tot de uitnodiging aan Kees door de brandweercollega’s van zijn vader om na zijn diensttijd te solliciteren bij … de brandweer.
En zo keert Kees, inmiddels met vrouw, in 1968 terug in een dienstwoning in kazerne Nico, waar zijn twee kinderen geboren worden. Een prettige buurt is het niet in die tijd. Begin jaren ’70 is er veel (heroïne) prostitutie rond Centraal Station en de zogenaamde afwerkplekken zijn vlakbij de kazerne.
Overloopgemeenten
De Gemeente Amsterdam worstelt met het gebrek aan goede huisvesting voor gezinnen in de stad. Er worden afspraken gemaakt met een aantal omliggende gemeenten zoals Almere, Purmerend en Hoorn. Gezinnen op de Amsterdamse wachtlijsten krijgen voorrang bij nieuwbouwwoningen in deze ‘overloopgemeenten’. Hier, ver buiten de stad, wordt dan ook vaak meer Amsterdams gesproken dan in de Pijp of de Jordaan, waar juist in die tijd een nieuwe trend zijn intrede doet: het opkopen van oude pandjes, deze opknappen en vervolgens in appartementen splitsen & verkopen.
Kees en zijn gezin maken gebruik van de voorrangsregeling en verhuizen in 1973 naar een eengezinswoning in Hoorn. Kees zet er zijn brandweercarrière voort, zowel op regionaal, nationaal als internationaal niveau en is voor zijn activiteiten onder andere geridderd in de Orde van Oranje Nassau.
| Het zijn dit soort verhalen die de geschiedenis rondom een monument compleet maken. Wij horen ze dan ook graag. Heeft u verhalen over Stadsherstelmonumenten? Deel het met ons door een mailtje te sturen aan vrienden@stadsherstel.nl. |
Bezoek monumenten van Stadsherstel Hoorn
In heel Nederland maar ook in het buitenland zijn Stadsherstelorganisaties opgericht naar voorbeeld van ons Stadsherstel Amsterdam. Daar zijn wij best een beetje trots op. Stichting Stadsherstel Hoorn is in 1974 opgericht en heeft meer dan 100 monumenten gered.
Regelmatig hebben wij contact met onze collega-Stadsherstellen. Kees van Louvezijn ontmoetten wij tijdens ons werkbezoek aan Stadsherstel Hoorn. Hier bezochten wij onder meer de Regenten- en Regentessenkamers van het voormalige St. Jozefweeshuis aan het Achterom 17 in Hoorn. Deze prachtige gedecoreerde stijlkamers dateren uit 1775 en zijn gerestaureerd door Stichting Stadsherstel Hoorn. Er zijn onder andere plafondschilderingen gemaakt door meesterschilder Harm G. van Kleef uit Zwolle en op linnen beschilderde behangsels in Lodewijk XVIe stijl.
Hier bevindt zich ook de prachtige maritieme oudheidkamer, thuishaven van de Stichting Nederlandse Kaap Hoorn vaarders. Deze stichting wil de herinnering aan de Grote Zeilvaart in het algemeen en vooral die rond Kaap Hoorn levend houden. De eerste keer werd deze route gevaren in 1616 door Le Maire en Schouten, om Zuid Amerika heen op weg naar Indië. Het Zuidelijkste puntje van het continent Amerika wordt Kaap Hoorn genoemd, naar de stad van waaruit de zeevaarders waren vertrokken. In de oudheidkamer heeft de stichting een permanente expositie met veel scheepsmodellen en nautische instrumenten, een absolute aanrader. De oudheidkamer is in de periode april t/m september geopend op woensdag tussen 11:00 en 16:00 uur en daarbuiten op afspraak.
En bent u toch in Hoorn, ga dan gelijk lunchen of dineren in een ander Stadsherstelmonument: Restaurantcafé Ridderikhoff. De Ridderikhoffpanden behoren tot de oudste monumenten van Hoorn en hebben een sociaal maatschappelijke horeca. Ook hebben ze er een prachtige wintertuin met schilderingen van de hand van Auguste Jean Baptiste Graux, die ook interieurschilderingen verzorgde in de Witte Zaal van Krasnapolsky.