Kleurrijke multimediale art show: in de hoofdrol Surinaamse huisjes

Een veelzijdige art show met onder andere installaties van authentiek hout afkomstig van een minstens 70 jaar oude prasi-oso vertellen het verhaal van de cultuur en het leven in en rondom de kleine houten en vaak vervallen volkswoningen. Michael Wong Loi Sing, de hoofdkunstenaar vertelt graag over de kleurrijke show die gratis te zien is in de Amstelkerk. Galeriehoudster Natasha Knoppel zal elke dinsdag, donderdag en vrijdag van 14-17 uur persoonlijk in de Amstelkerk aanwezig zijn. 

“Ik vertel een hoopvol verhaal over Suriname” Net als de prasi-oso huisjes, zijn schilderingen een meerduidige vorm van communicatie. Dat vindt Kunstenaar Michael Wong Loi Sing, wiens werk centraal staat in de expositie ‘Benedictio II: prasi-oso’. “Ik werk aan een nieuwe iconografie voor Suriname.” 

Michael Wong Loi Sing (1968) experimenteert graag met materialen. Zo kookte hij eens zijn schilderijen en onderzocht wat het effect is van vruchtensappen op het canvas. Wat doet dat met het uiterlijk? Ook de ondergrond van zijn werk gebruikt hij als extra betekenislaag. Op een deur, een hangmat, een zeven meter lange banier, maar ook op de stropdas van Stadsherstel-projectleider Paul Morel, de galajurk van galeriehoudster Natasha Knoppel én zijn eigen overhemd herken je zijn kleurrijke handschrift: “Ik had niets feestelijks bij me, dus heb ik het zelf gemaakt.” Wong Loi Sing woont in Suriname, is ‘toevallig’ in Nederland bij de opening van de tentoonstelling en ‘zeer vereerd’ dat zijn werk een prominente plek heeft in de Amstelkerk. “Ik wil een hoopvol verhaal vertellen. Mijn werk gaat over de rijke identiteit en cultuur van Suriname. Identiteit is altijd in wording, het ligt nooit vast en kent vele schemergebieden. Soms moet je die overwinnen, soms wil je ze behouden.”

Omkeerbare schilderijen

Wong Loi Sing leerde het vak van zijn vader en volgde na een expositie in het Stedelijk Museum Amsterdam midden jaren ‘90 een internationale masteropleiding aan het Hunter college in New York en het Frank Mohr instituut in Groningen. Inspiratie vindt hij bij de Franse verhalend poëtische expressionist Chagall, net als de ‘voorwerpportretten’ van de Italiaan Arcomboldo “en de omkeerbaarheid van Dali”. Als je zijn schilderijen draait, zie je in een nieuw perspectief een nieuwe vertelling en dat komt ook in Wong Loi Sing zijn werk terug. Want als zo veel verschillende etniciteit samen een land vormen, zijn er heel veel verhalen te vertellen.
“Suriname is pas 43 jaar oud, we gaan als voormalige kolonie een kleine vijfhonderd jaar terug. Het oude Zuid-Amerika kent vele tradities en symbolen, maar de beeldtaal van onze recente herinneringen bestaat nog niet. We moeten ons de beelden toe-eigenen. Net als mijn landgenoten, heb ik wortels in heel veel verschillende culturen. Indiaans, Joods, Aziatisch, Afrikaans; ik vertaal ons gezamenlijk erfgoed in de iconen van nu. Als we alleen de beelden volgen die ons door bedrijven worden voorgeschoteld, kennen we straks alleen nog maar Nike en Apple. Ik beeld bijvoorbeeld de banaan af als symbool voor rijkdom en het verrukkelijke.”

Rode pepers: sol niet met ons

De prasi-oso huisjes waar armen de afgelopen eeuwen in barre omstandigheden woonden, spelen een grote rol in zijn werk. “Mensen uitten zich vaak via hun huisje, je kon er hun emotionele boodschap aan aflezen. Bijvoorbeeld met rode pepers; de kunstenaar bedekte er in een schilderij een heel dak mee. De pepers dragen uit dat de familie niet met zich laat sollen. “De dochter is bevallen zonder dat de vader van het kind bekend is, maar de buurt moet niet denken dat ze kwaad mag spreken.”
Voor Wong Loi Sie leidt de ene vorm naar de andere en heeft een beeld meerdere betekenissen. Maar hij geeft ook fantasievolle oplossingen voor problemen uit het dagelijks leven: “De kip die niet kan zwemmen krijgt vissen als vleugels.”
Andere roden draden in de geëxposeerde werk zijn vogels, vissen en vrouwen. In het beeld van een vrouw met de mond van een vogel, verwijst dit naar de zachte woorden die ze spreekt. “Ik ben opgegroeid met zeven zussen en ik had altijd sterke vrouwen om me heen.” Hij heeft bij hen veel leed gezien, vaak als gevolg van het gedrag van een man. “Ik vereer sterke vrouwen die ondanks verdriet een verandering teweegbrengen. Daar zijn er in Suriname heel veel van. Ze zijn een icoon en iemand moet dat vastleggen.”

Toen galeriehoudster Natasha Knoppel besloot om een expositie over de kleine Surinaamse huisjes te maken, dacht ze meteen aan Michael Wong Loi Sing, die al jaren deze huisjes centraal stelt in zijn werk. Naast Michael zocht zij kunstenaars die ook vanuit hun hart naar deze huisjes kijken.

Animaties, houtskooltekening en beeldbewerking van een plantagewoning

Naast de schilderingen van Wong Loi Sing, hangen in de Amstelkerk ook werken van Ray Daal, Ruben Cabenda en Emilio Brizzi & Willem Pijffers. Ruben Cabenda (16-10-1989) studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie en won in 2014 de Rietveld Fine Arts Prize hij maakte een video-animatie over de huisjes. Ray Daal (27-11-1989) woont in Suriname en nam net als Michael Wong Loi Sing deel aan de tentoonstelling 'Twintig jaar beeldende kunst in Suriname' in het Stedelijk Museum in Amsterdam in 1996-'97 hij maakte voor de art show onder andere een houtskooltekening. Emilio Brizzi & Willem Pijffers bewerkten twee foto’s van Surinaamse monumenten. De directeurswoning van plantage Peperpot plaatsen zij in een kleurrijk tulpenveld met windturbines en een groot monumentaal pand aan de Waterkant in Suriname gaven zij een nieuw thuis in de zoutvlakte van Bonneville in Utah USA.

Art show gratis te zien tot en met 24 augustus

Bekijk de veelzijdige art show gratis op kantoordagen van 9-17 uur tot en met vrijdag 24 augustus of tijdens de lezingen in de Amstelkerk, Amstelveld 10, Amsterdam.