Met deze serie monochrome landschapsfoto’s laat Bob Wielaard een verandering zien van zijn gedachten over en benadering van landschapsfotografie. Tijdens één van zijn reizen ervoer hij dat het vastleggen van een landschap met een camera haast onmogelijk is, of in ieder geval onbevredigend.
Vanuit die twijfel ontstond zo een meer intuïtieve benadering van het onderwerp ‘landschap’. Het landschap bleek geen ‘dingheid’ te bezitten dat je kunt vastleggen.
Het urenlang in eenzaamheid doorbrengen in een omgeving die het ene moment prachtig is en het andere moment bedreigend; de onverzettelijke aanwezigheid, de hardheid en structuur van het land en de grilligheid in vorm zorgden voor een ontregelende ervaring. Wat ìs een landschap en dàt het er is, de verbazing daarover. De fysische ervaring is voor hem belangrijker geworden dan een esthetische beleving.
Al zijn foto’s zijn afgedrukt in zwart wit. Enerzijds vanuit een doka – traditie waarin hij altijd al zijn foto’s zelf afdrukte, maar vooral ook omdat hij ontdekte dat kleur niet werkt. Het suggereert het weergeven van een werkelijkheid, van iets dat we geneigd zijn écht te noemen. De abstraherende werking van zwart wit past beter bij de intentie en ervaring van zijn reizen.
Bob Wielaard zwerft door onherbergzame landschappen, zoekt de eenzaamheid en verbindt zich compromisloos met zijn omgeving, keert naar binnen door zijn lens naar buiten te richten, heeft geen andere metgezel dan zijn eigen nieuwsgierigheid naar de horizon, verdwaalt en confronteert de beschouwer met een verlangen naar ruimte of eenzaamheid, of met de angst daarvoor.