Het Garenkokerskollektief is een kunstenaarscollectief ontstaan in het Garenkokerskwartier in Haarlem. Tijdens de Kunstlijn Haarlem en daarna tot 26 november toont het collectief wederom een interessante selectie van recent gemaakt werk door de leden.
Het Seinwezen is de vaste locatie waar het collectief regelmatig exposeert en tentoonstellingen, ook met externe kunstenaars, organiseert. Het gebouw bevindt zich aan de Kinderhuissingel op een, op het eerste gezicht, wat verscholen locatie. Het gebouw is industrieel erfgoed en van oorsprong het voormalig Hoofdgebouw van het Seinwezen der Hollandsche IJzeren Spoorweg Maatschappij (HIJSM), sinds 1936 de Nederlandse Spoorwegen.
Het Garenkokerskollektief is ooit in 2006 begonnen als kunstenaarscollectief in het Garenkokerskwartier in Haarlem. Kunstenaars, die elkaar wilden inspireren en wilden reflecteren op elkaars werk. Een groep kunstenaars met verschillende disciplines, met een draadje van en naar het Garenkokerskwartier in Haarlem.
Deelnemende kunstenaars aan de tentoonstelling zijn: Ilja Warmerdam, Larissa Neslo-de Groen, Marguerite Feld, Lenneke Overmaat, Caroline Doornenbal, John de Koning en Juliette Verhofstad.
Informatie over de kunstenaars: Ilja Warmerdam interesseert zich voor de samenleving, waarin alles zo geforceerd lijkt waarin zoveel aspecten voor haar tegennatuurlijk aanvoelen. Wat haar aantrekt of afstoot, hoe mensen met elkaar omgaan, wanneer dat aangenaam is en wanneer dat niet meer zo is, de dynamiek van de stad, daar houdt zij zich mee bezig en dat komt uiteindelijk terug in haar schilderijen en tekeningen.
Uit dat spanningsveld ontstaan de ideeën voor haar werk. Op een intuïtieve manier brengt zij beelden, die zij tegenkomt in kranten, fotografie, films, van de stad, uit haar fantasie of herinnering, samen tot een voor haar kloppend geheel in een collage die de basis vormt voor een schilderijen of serie tekeningen.
Het heeft te maken met inleving en aanwezig zijn. Om op die manier dichterbij de wereld te komen en om door bepaalde denkpatronen, bekrompenheid, ongemakkelijkheid heen te breken.
Voor Larissa Neslo-de Groen was het jaar 2021 het jaar van nieuwe stappen, nieuw werk, geen sprookjes meer, afgestapt van sprookjesfiguren in zevenmijlshakken, nu alleen de magie van de werkelijkheid. De werkelijkheid van thuis werken, ‘het rondhangen’ in lockdown, het binnen zijn, je leven tussen de muren, vloeren en plafond. Iedereen online, de realiteit.
De wereld gaan we als ’plat’ zien, die zo tot je komt op het scherm. “Van drie dimensionaal naar twee dimensionaal.”
Larissa Neslo-de Groen maakt sinds de lockdown digitaal werk, filmpjes, reels en filmdecors. Haar Instagram @larissaneslodegroen is haar expositieruimte. In het Seinwezen laat Larissa een aantal filmdecors zien, gemaakt van papier, inkt, houtskool en verf.
Marguerite Feld laat tijdens de Kunstlijn foto’s zien van fragmenten uit haar dagelijkse omgeving die zij opmerkt en wil registreren.
Dat kleine in de dagelijkse wereld fascineert haar en zij combineert deze registraties met tekeningen en soms met een “laag” uit de natuur.
Samen vormen deze een nieuw beeld, dat haar emotie weergeeft. Dit gelaagde beeld legt zij vast door middel van een foto.
In de zomermaanden zeilt Lenneke Overmaat samen met haar man langs Europese kusten en door de Nederlandse wateren. Aan boord tekent zij haar impressies met pen en inkt in boekjes en op losse vellen handgeschept papier. Sommige tekeningen naait zij later thuis op de naaimachine, ook op handgeschept papier. Haar tekeningen van havens, steden, wandelroutes zijn veelal niet naar de geografische werkelijkheid getekend maar naar haar beleving en haar schrijfsels in spiegelbeeld leveren een bijna grafische beeldtaal op.
De bijdrage van Caroline Doornenbal voor de kunstlijn bestaat uit een wand waarop diverse werken hangen, die op verschillende dragers gemaakt zijn: papier, hout, doek. De samenhang is dat het allemaal uitwerkingen zijn naar abstracties vanuit één onderliggend verhaal, één sterkte emotie, te weten de impact van de wereld, die haar vaak de behoefde geeft zichzelf te willen toedekken of afschermen.
John de Koning maakt beeldhouwwerk dat een zekere vanzelfsprekendheid heeft, passend in een beeldtraditie zonder slaafs te zijn. Hij laat een eigen vormtaal zien die vraagt om aandacht, die je laat verrassen, schuren, zowel in keuze als bewerking. Het is niet voor de hand liggend en het roept nieuwe vragen op. Diversiteit is geen beperking.
Belangstelling voor kunst werd opgedaan tijdens de museumlessen bij het Rijks- en Stedelijk Museum op de lagere school in Amsterdam.
John de Koning volgde in 1964 een jaar de avond opleiding aan de toenmalige kunstnijverheidsschool. John vindt het plezierig om dingen zorgvuldig uit te werken en verschillende materialen te combineren.
Juliette Verhofstad maakt tekeningen op groot formaat (100 x 70). In deze met krijt en potlood opgezette tekeningen combineert zij beelden uit haar jeugd in Nigeria en haar reis naar Japan in 2017. Juliette is bezig met de rode draad in haar leven. Hierbij legt zij de verbinding tussen haar verleden, een periode waarin zij van het ene continent naar het andere verhuisde en de reizen, die zij later maakte.
De heilige plaats Oshogbo (Nigeria) heeft diepe indruk op haar als kind gemaakt. Zij zag daar een dorp aan de rivier waar sculpturen en bijzondere bouwwerken verspreid over een groot terrein stonden. In één van Juliette’s werken zijn delen van deze magische plek te zien. Ook nemen draken een prominente plaats in. Deze verwijzen naar een indrukwekkende tweeling draak van 11 bij 15 meter (108 tatami matten groot), geschilderd door een Japanse kunstenaar op het plafond van een tempel.
Japan is het land dat Juliette leerde kennen door haar dochter Mireille Kiesewetter. Om de verbinding tussen moeder en dochter te leggen heeft zij haar dochter gevraagd een korte animatiefilm te maken. Mireille laat twee koikarpers langs waterlelies zwemmen. Deze symboliseren haar visie op de moeder-dochter relatie: de gekleurde karpers zwemmen samen een stukje de rivier af en gaan daarna ieder hun weg.