Manegehouder Vincent Valk: “De leergierigheid is het leukst”

Als mensen het naar hun zin hebben met zijn paarden, dan heeft ‘Hollandsche’ manegehouder Vincent Valk een goede tijd. Hij haalde het bedrijf uit het slop en zijn vakmanschap maakt hem een veelgevraagd man in commissies en besturen. De liefde tussen mens en paard, daar draait het allemaal om. 

Al op zijn vierde wist Amsterdammer Vincent Valk dat hij manegehouder wilde worden. De dieren, het leren rijden, de dynamiek, hij vond het mooi. “Ik had een hele lieve tante in Rotterdam, eigenlijk een tweede moeder, zij reed paard. Ik mocht op de tribune kijken als ze dat deed. Vanaf de eerste dag dat ik bewust paarden meemaakte besloot ik: een manege, dat hoort bij mij.”
Toch mocht hij van zijn ouders pas leren paardrijden toen ze met hem naar Aerdenhout verhuisden. “Daar paste rijden bij onze stand, in Amsterdam kon het nog niet.”
Nee, hij wil zijn jas niet uit voor het gesprek. Veel te koud. De verwarming in de ooit deftige foyer is al jaren stuk, je vindt zo je manieren om daarmee om te gaan.
Het interview vangt aan nadat hij een dubbele afspraak in banen leidt en tijdens het vertellen een paar keer afbreekt voor een rinkelende telefoon. Hij gedijt het beste in chaos, glundert de boomlange Valk. “Mijn vrouw en kinderen zijn zo helemaal niet, maar dit soort hectiek houdt me scherp.”

Op kamers
De Hollandsche Manege wordt sinds veertien jaar bestierd door het gezin Valk. Vader Vincent staat aan het hoofd en tekent voor strategie en lange termijnplannen, zoon Justus is de gedoodverfde opvolger én wedstrijdruiter, moeder en dressuuramazone Elsbeth studeert momenteel rechten en dochter Aaltje studeert HR en draait op een lager pitje mee in het geheel. Tot anderhalf jaar geleden woonden ze alle vier in de woning boven de ingang van de manege aan de Vondelstraat. Maar, in Vincent Valks woorden: “De ouders zijn op kamers gegaan.” 

Weidegrond voor de paarden
Valk en zijn vrouw kochten in 2017 een huis met een hectare weidegrond in Andijk, zodat de manegepaarden een buitenverblijf in de open lucht hebben. Daar gaan alle paarden ’s zomers twee weken ‘op vakantie’ en individueel om de zes tot acht weken. Op die manier komen de dieren aan hun zo nodige buitenlucht.

Op de vraag waarom hij liever manegehouder werd en niet bijvoorbeeld wedstrijdruiter, antwoordt Valk: “Ik vind lesgeven het leukst, het liefst aan mensen die nog niets kunnen. Die zijn het meest leergierig. Om wedstrijden te rijden moet je een vorm van egoïsme hebben die ik niet bezit. Natuurlijk wil ik ook winnen als ik een wedstrijd rijd, maar ik leg me er meteen bij neer als de hoofdprijs naar een ander gaat. Ik heb net zo veel plezier als alle aanwezigen een leuke dag meemaken.”

Door de rechter beëdigd makelaar

Valk doorliep medio jaren ‘80 een hippische opleiding in Deurne en werkte op verschillende maneges tot hij de Hollandsche over kon nemen. “Toen we het bedrijf veertien jaar geleden kochten, lag het op zijn kont. Ik heb allerlei manieren bedacht om het te moderniseren. Van geautomatiseerde administratie tot een slimme tractor. Tegenwoordig hebben we zevenhonderd lesklanten per week.”
Als betrokken professional maakt Valk deel uit van besturen van de Stichting Veilige Paardensport, de Federatie Nederlandse Ruitersportcentra (FNRS) en Stichting Welzijn Paard. Hij mag zich bovendien als één van de drie enige door de rechter beëdigde paardenmakelaars in Nederland noemen. Waardoor Valk regelmatig door rechtbanken gevraagd wordt voor expertise. 

Dierenwelzijn
Welzijn en paarden, dat onderwerp kleeft al jaren aan De Hollandsche Manege. De stallen zijn verouderd en bieden te weinig ruimte en de paarden zien onvoldoende buitenlucht. Valk weet er alles van en werkt hard om dat te verbeteren. Vanwege jarenlange onzekerheid over de manege, zou de gemeente wel of niet verkopen en zoja aan wie, is er jarenlang niks gebeurt. Wel kocht hij zijn weiland aan huis en plande grotere boxen en loopstallen voor een eventueel op handen zijde restauratie. Valk is opgelucht dat het er nu eindelijk van lijkt te komen.

Lid van verschillende besturen
Paardenwelzijn gaat Valk dermate aan het hart. Zo zet hij zich bij Stichting Welzijn Paard actief in voor het wetenschappelijk onderbouwde Keurmerk Paard en Welzijn. “Dat keurmerk is bindend.” Hij vertelt dat er nog veel gedaan moet worden om lokale regelgeving en paardenwelzijn bij elkaar te brengen. Gelukkig zorgen zijn leergierige ruiters dagelijks voor voldoende afwisseling en plezier.
“Hoe het voelt om op een paard te zitten, dat is niet te beschrijven. Woorden dekken de lading van je emotie niet. Dat kan ik mensen dus niet bijbrengen. Maar ik kan wel helpen met de lichaamstaal en techniek waardoor iemand senang wordt op een paard. Dat maakt het spel grappig.”