‘De teekenen des tijds doen mij een donkere toekomst voorzien.’ Honderd jaar geleden overleed Gerard Bolland, filosoof aan de Universiteit van Leiden. Zijn provocerende gedachtegoed en bulderende colleges deden veel stof opwaaien. Bolland ontpopte zich tot grondlegger van het fascistisch gedachtegoed in Nederland: bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd zijn laatste toespraak zelfs opnieuw gedrukt en verspreid. In 2003 werd zijn borstbeeld verwijderd uit de Tweede Kamer – gecanceld, zou je kunnen zeggen. Terecht. Of niet?
Wanklank brengt de jaren ’20 muzikaal tot leven, met een speciaal gecomponeerde soundtrack en grammofoonspelers en -platen uit die tijd. Maar de transparante theaterelementen laten zien dat we na 100 jaar nog steeds worstelen met dezelfde thema’s. De unieke combinatie van KASSETT en Ikarai ontstijgt de tijd, zonder het heden uit het oog te verliezen. Het muziektheater van WANKLANK wil muzikale vervoering zo nauw mogelijk verweven met hardopdenkend theater, in een ultieme poging dat de twee niet elkaars tegenovergestelden zijn, maar elkaar juist ultiem versterken. Door de ritmische composities van Camiel Jansen en het subtiele gebruik van een synthesizer verbindt dit klassieke ensemble een tijdsverloop van honderd jaar – en de vraagstukken van eeuwen
Wanklank duikt in het turbulente leven van deze bewust vergeten filosoof, met een filmische mix van jazz en klassieke muziek. De acteurs en musici van KASSETT en Ikarai kruipen in het hoofd van Bolland. Als we ons zelfs in hem kunnen inleven, dan lukt dat bij iedereen. Want we moeten een poging blijven doen ons tot een onbegrijpelijke ander te verhouden. Toch? Of moeten we iemand als Gerard Bolland niet eens wíllen begrijpen?